Ադրբեջանական ապրանքները Հայաստանում․ անմեղսունակությո՞ւն, թե՞ դավաճանություն

Դժվար է ասել, թե Նիկոլ Փաշինյանի կառավարության անդամների և «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորների մտավոր ունակություննե՞րն են ցածր, թե՞ նրանք նպատակաուղղված գործում են սեփական պետության դեմ։ Օրերս իր բարոյազրկված իշխանությունը երկարաձգելու համար «հպարտների» վարչապետը կառավարության կազմի փոփոխություններ նախաձեռնեց, և էկոնոմիկայի նախարար նշանակեց սննդի առաքման մի ընկերության ղեկավար Վահան Քերոբյանին։ Առաջինը, որ աչքի ընկավ վերոնշյալ անձը, հայտարարություն էր, որ առաջիկայում «միգուցե» Ադրբեջանի շուկան հասանելի լինի հայկական ապրանքների համար, իսկ Հայաստանի շուկան՝ ադրբեջանական  ապրանքների համար

Դեռ մի կողմ դնենք այն հանգամանքը, որ նման միտք արտահայտելը նշանակում էր արդարացնել Արցախի շուրջ նորանշանակ նախարարի «շեֆի» ստորագրած պարտվողական պայմանագրի հետևանքները։ Նրա այս հայտարարությունը փաստացի սորոսական շրջանակների կողմից տարվող «բարի ադրբեջանցիների» և «երկու ժողովուրդների խաղաղ համակեցության» քարոզչության իրականացմանն է ուղղված։ Այսինքն, վերջնականապես հանձնենք Արցախը և հանգիստ առևտուր անենք ադրբեջանցիների հետ Վահան Քերոբյանի ճշտում-ուղղումները առնվազն ծիծաղելի են՝ անգամ եթե նա օգտագործել է «միգուցե» բառը և նկատի է ունեցել ապագայում նման հնարավորությունը։ Եթե նա չի հասկանում, թե ի՞նչ է նշանակում ադրբեջանական ապրանքների Հայաստանում սպառումը, ապա հարկ ենք համարում պարզաբանել դա։

Նախ՝ ադրբեջանական ապրանքների միջոցով Հայաստանում մեր բնակչության դեմ վտանգավոր դիվերսիաների մեծ հավանականությունը։ Եթե նախարարը չի հիշում, ապա նման դեպք եղավ հեռավոր 1989թ․-ին՝ Խորհրդային Միության գոյության ժամանակ։ Ադրբեջանական Սումգայիթ քաղաքից Հայաստանի թեթև արդյունաբերական ձեռնարկությունների համար ստացված մանրաթելից զանգվածային թունավորումներ տեղի ունեցան, տասնյակներով մարդիկ հայտնվեցին հիվանդանոցներում։

Երկրորդ՝ ադրբեջանական ապրանքներով Հայաստանի շուկան հասանելի դարձնելը նշանակում է ավելի լայն բացել մեր դռները թշնամու առաջ և տնտեսական կախման մեջ գցել մեզ նրանից։ Նման մի բան այժմ տեղի է ունենում հարևան Վրաստանում։ Եթե հիմա առանց կրակոցի հանձնեցինք Քարվաճառը, Քաշաթաղն ու Ակնան, ապա վաղն այդպես  Հայաստանը կհանձնենք Վահան Քերոբյանի և նրա նմանների թեթև ձեռքով։ Հարց է առաջանում, եթե թուրքական ապրանքները համարեցինք սպառնալիք մեր ազգային անվտանգության համար, ապա ադրբեջանականները  ի՞նչ են՝ սպառնալքի չե՞ն։

Երրորդ՝ եթե թուրքական ապրանքներին հեղեղվածությունը խանգարում էր մի շարք ոլորտներում տեղական արտադրություն ստեղծել և զարգացնել, ապա նույն վտանգն առկա է լինելու նաև ադրբեջանական ապրանքների դեպքում։

Չորրորդ՝ նախարարն ասում է, որ նաև հայկական ապրանքները կարող են վաճառվել Ադրբեջանում։ Ցանկանում ենք հարց ուղղել՝ իսկապե՞ս։ Եթե սեփական սահմանը առանց Ռուսաստանի Դաշնության օգնության չենք կարողանում պաշտպանել, ապա ինչպե՞ս ենք մեր ապրանքներն առաջ մղելու և մեր արտադրողների շահերը պաշտպանելու Ադրբեջանում։ Որքա՞ն անմեղսունակ պետք է լինել անգամ տեսականորեն նման բանի մասին խոսելու համար։

Ի դեպ, ԱԺ պատգամավոր դարձած Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան թերթի նախկին տնտեսական լրագրողը ևս նույնն է կրկնում՝ ավելի հիմնավոր դարձելով հարցը, թե ո՞րն է իմքայլականների գործունեության իրական շարժառիթը՝ մտավոր ունակությունների ցածր լինելը, թե՞ դավաճանական հակումները։

Սա է Նիկոլ Փաշինյանը, նրա պատգամավորները և իբր թե «նորացված» կառավարությունը։ Նրանցից ակնկալիքների փշրանքներ ունեցողները վաղուց արդեն ժամանակն է հրաժարվեն դրանից և միաժամանակ՝ մեր երկիրը աղետի հասցրած այս խմբակից։

Արա Մարտիրոսյան