Փաշինյանի թիմակիցներն որոշե՞լ են ազատվել իրենց «առաջնորդից», որպեսզի կարողանան փրկել սեփական իշխանությունը․ Zham.am

Zham.am-ը գրել է․

«Ընդդիմության պահանջն իշխանական շրջանակների ներկայացուցիչներին, որպեսզի վերջիններս  հայտարարեն, որ «Արցախը երբեք չի լինելու Ադրբեջանի կազմում» ձևակերպումով հանդես գան, իսկ վերջիններիս հրաժարումը՝ կատարելու համար այդ պայմանը, հետաքրքիր եզրահանգման է հանգեցրել հանրությանը: Իշխանության ներկայացուցիչները իրենց մերժումը բացատրում են այն հանգամանքով, թե իբր դա «...կարող է խանգարել բանակցային գործընթացին, որն ընթանում է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև...»: Նույնիսկ ոմանք նշում են, եթե նրանք չմերժեն ընդդիմության պահանջը, ապա կարող է «...բռնկվել նոր պատերազմն...», հղում անելով անցած պատերազմի սկսման պատճառների վրա:

Այսինքն Նիկոլ Փաշինյանի թիմակիցները անուղղակի հաստատում են, որ անցած պատերազմը եղավ նաև  Փաշինյանի  նախկինում կատարած հայտարարությունների պատճառով, դարձավ իրականություն:

Ուշադրություն դարձնենք այն հանգամանքին, որ նախկինում Փաշինյանը միայն հայտարարություններով չէր հանդես գալիս: Նա փաստացի ծաղրում էր միջնորդների գործունեությունը, հայտարարում, որ ինքը մերժում է բանակցային գործընթացը, քանի դեռ ԼՂՀ ներկայացուցիչները չեն ներգրավված դրա մեջ, իսկ վերջում ընդհանրապես հայտարարեց, որ «Արցախը Հայաստան է և վերջ», դրանով  հիմք նախապատրաստելով, որպեսզի Ադրբեջանը լեգիտիմ հիմնավորի, թե ինչու իրավունք ունի սկսել ռազմական գործողություններ ԼՂՀ դեմ:

Այսինքն, ստացվում է, որ ընդդիմությունը փաստացի խոստովանում է, որ Փաշինյանի պատճառով է, որ Ադրբեջանը լեգիտիմ հիմք ստացավ պատերազմական գործողություններ սկսել 2020 թվականի աշնանը, և որպեսզի դա չկրկնվի, նրանք չեն ուզում կրկնել իրենց լիդերի՝ Փաշինյանի սխալը:

Ավելին, կուլիսներում, հենց դա էլ ասում են, ակնարկելով, որ համաձայն են, որ նաև Փաշինյանի մեղքը կա այդ պատերազմի սկսման մեջ: Իսկ հաջորդ հարցադրմանը, թե եթե այդպես է, ապա ո՞ր լեգիտիմ հիմքով է նա շարունակում մնալ իշխանության մեջ, Փաշինյանի թիմակիցները լռում են:

Այսպիսով, Փաշինյանի  շրջապատում հասունացել է այն միտքը, որ իրենց լիդերն արդեն ոչ թե օգնում է, այլ խանգարում է իրենց իշխանության պահպանմանը:

Մինչդեռ իրականում, անցած պատերազմը սկսվեց ոչ թե միայն Փաշինյանի խոսքերի, այլ գործողությունների պատճառով: Նա գրեթե կանխամտածված ձևով տապալեց բանակցային գործընթացը, որպեսզի լեգիտիմ հիմք ապահովի Ադրբեջանի ագրեսիայի համար: Ավելին, նա ոչ միայն մերժեց նախկին բոլոր պայմանավորվածությունները, որոնք ձեռնտու էին հայկական կողմին, այլև ապալեգիտիմացրեց Մինսկի Խմբի գործունեությունը, որի արդյունքում նույնիսկ Թուրքիան իրավունք ստացավ ակտիվացնել իր դերակատարումը մեր տարածաշրջանում: Համարել, որ նա դա իրականացրել է չհասկանալով այդ ամենը, մեղմ ասած, համոզիչ չէ:

Ինչ վերաբերվում է ներկայիս ընդդիմության պահանջին, ապա այստեղ ոչ մի վտանգավոր առաջարկ չկա: Ավելին, այդ առաջարկի մերժումն է վտանգավոր, քանզի դրա արդյունքում միջազգային հանրությունը իր հետևությունն է կատարում, որ այսօր «Արցախը Հայաստանն է և վերջ» թեզով նախկինում գործող Փաշինյանն այսօր գրեթե 180 աստիճանով փոխել է իր կարծիքը և փաստացի շարժվում է «Արցախը Ադրբեջան է և վերջ» թեզով, ինչը կարող է նշանակել երկու բան: Կամ Փաշինյանը ընդունել է իր պարտությունը և համաձայն է կապիտուլյացիա ստորագրել Ադրբեջանի հետ, իսկ դա նշանակում է, որ միջազգային հարթակներում պետք է գործընկեր դառնալ, ոչ թե պարտված Հայաստանի, այլ հաղթաց Ադրբեջանի հետ, կամ էլ Փաշինյանի խոսքերը, փոփոխական բնույթ են կրում, իսկ դա նույնպես նշանակում է, որ իմաստ չունի գործընկեր դառնալ փոփոխական գործունեություն դրսևորող Հայաստանի հետ, ինչը նույնպես նշանակում է, որ նման Հայաստանը չի կարող ունենալ ոչ կայուն դաշնակից, ոչ էլ կայուն գործընկեր:

Այս ամենից կարելի է մեկ եզրահանգման գալ, եթե հայ հանրությանը չհաջողվի հեռացնել Փաշինյանին իշխանությունից, ապա մեր երկիրը ոչ թե  կունենա խաղաղ ապագա, այլ ճիշտ հակառակը, կդառնա միջազգային հարթակում յուրօրինակ «ֆուտբոլի գնդակ», և ով ոնց ուզի այդպես էլ կվարվի, իսկ վերջանական  արդյունքում մեր բոլոր պոտենցիալ գործընկերները կհասկանան, որ իմաստ չունի լուրջ դաշնակից  լինել մի երկրի հետ, ով համաձայնվում է դառնալ Թուրքիայի և Ադրբեջանի կամակատարը: Այդ դեպքում, սովորաբար, Հայաստանի հետ հարաբերվելիս ավելի ճիշտ է լինում պայմանավորվել Բաքվի և Անկարայի հետ: Իսկ այդ դեպքում, Հայաստանի նույնիսկ ոչ հեռավոր ապագան պարզ է դառնալու, քանզի զրկվելով բոլոր դաշնակիցներից, Հայաստանը դառնալու է Ադրբեջանի տարածաշրջանային խաղալիք-զոհը, որն իր ապագան կավարտի այնպես, ինչպես ավարտեց արևմտահայությունը 100 տարի առաջ:

Սա է իրականությունը»: