Ոստիկանական գործողություն թե՞«քուչի խառը կռիվ»

ՀՅԴ անդամ, ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արթուր Խաչատրյանը գրում է․

«Այն, որ ոստիկանությունը դարձել է քաղաքական իշխանությունների՝ ներքաղաքական հարցերը լուծելու գործիք՝ ակնհայտ է։ Ավելին՝ ոստիկանությունը դարձել է այն միակ պետական օղակը, որի միջոցով իշխանություն շփվում է քաղաքական ընդդիմության ու տասնյակ հազարավոր քաղաքացիների հետ։ Այսպիսով, ոստիկանությունը դարձել է ոչ միայն իշխանությունների գործիքը, այլև իշխանությունների դեմքը, կամ ինչպես հիմա է ընդունված ասել՝ իշխանությունների ինտերֆեյսը։ Ուստի, զարմանալի չէ, որ իշխանությունները սիրում և փայփայում են ոստկանությանը, մանավանդ՝ ոստիկանությանը զորքերին, նամանավանդ՝ ոստիկանության զորքերի հատուկ նշանակության ստորաբաժանումներին (կարմիր և սև բերետներին)։ Միայն մայիս ամսվա ընթացքում ոստիկանության ծառայողներին մոտ երեք միլիարդ դրամի պարգևավճար են տվել: Եվ սա հաշվի չառած աշխատավարձը, որը շատ ավելի բարձր է, քան սահմանը հսկող զինվորականի աշխատավարձը։ Մեծ փողերը հնարավորություն են տալիս գնել հատուկ ջոկատայիննեի լոյալությունը, այլև հրապուրում են գենետիկ սադիստներին, որոնք հատուկ ջոկատայինների շրջանում, ցավոք, քիչ չեն։ Սրանք ոչ միայն իրենց ստորագույն կրքերն են բավարարում, այլև դրա համար լավ փող են ստանում։ Բայց սրա մասին չէի ուզում խոսել․ անցնեմ բուն նյութին։

 Հունիսի 3-ի ոստիկանական գործողությունը կառավարական ամառանոցի մոտ որևէ կերպ չի կարելի «ոստիկանական գործողություն» կոչել։ Դա քուչի խուժան կռիվ էր։ Կատաղած բերետավորները հարձակվեցին ժողովրդի վրա։ Ծավալվեց դաժան ծեծ։ Ես հասկանում եմ, որ ոստիկանությունն, օրենքով սահմանված դեպքերում և ընթացակարգերով, իրավունք ունի ուժ և հատուկ միջոցներ կիրառել։ Սակայն ընկած մարդուն քացու տակ գցելը, դաժան ծեծի ենթարկելը, բերման ենթարկելիս գիտակցաբար ֆիզիկական ցավ և խեղում պատճառելը, հայհոյելը՝ սադիզմի դրսևորումներ են այլ ոչ թե ոստիկանական գործողություն։

Սակայն ոստիկանության խնդիրը միայն սրանով չի սահմանափակվում։ Պռոշյան-Դեմիրճյան խաչմերուկի վրա տեղի ունեցածը սարսափելի էր մեկ այլ առումով նույնպես։ Ես տեսա, թե ինչպես ոստիկանական բարձրաստիճան սպաները չէին կարողանում սանձել իրենց իսկ արձակած սադիստներին։ Ստորադասը չէր ենթարկվում հրամանատարին, մայորը կամ գնդապետը տասն անգամ ստիպված էր գոռալ սերժանտի կամ շարքայինի վրա, որ շարքից դուրս չգա։

 Ի՞նչ է ստացվում։ Իշխանությունների հույսը ոստիկանությունն է, ոստիկանության շարքերում ծառայում են բազմաթիվ թրքաբարո սադիստներ, որոնք կարող են հրամանատարության ենթակայությունից դուրս գալ։

 Հասկանում եք սրանք երկիրն ի՞նչ վտանգի առաջ են կանգնացրել․․․․

Հ․Գ․ Սրան ավելացնենք նաև ոչ կոմպետենտությունը։ Չմոռանանք, որ ոստինաը ձայնային նռնակը կրակեղ ճիշտ իր ծառայակիցների վրա»։