Քոչարյանի դասերը կամ ՝ մեսիջներ Կոպիրկինից․ «Հրապարակ»

Հայաստանում ՌԴ արտակարգ և լիազոր դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինի հանդիպումը Ռոբերտ Քոչարյանի հետ ալեկոծել է մերձհեղափոխական շրջանակնե­րը: Կդժվարանամ ասել՝ ինչ վտանգ են զգում այդ շրջանակները, բայց մի բան հաստատ զգում են, որն առայժմ դժվարանում են հոդաբաշխ խոսքով արտահայտել: Նրանք քաջ գիտակցում են, որ օտարերկրյա դեսպանների հանդիպումները տվյալ երկրի նախկին ղեկավարների և հայտնի քաղաքական գործիչնե­րի հետ ընդունված պրակտիկա է աշխարհում, սակայն Քոչարյան-Կոպիրկին հանդիպումից այլայլվել են:

Ի վերջո, ի՞նչ է պատահել: Մեր ռազմավարական դաշնակից երկրի դիվանագիտական ծառայության ղեկավարը հանդիպել է ՀՀ երկրորդ նախագահի հետ, զրուցել են, հարցեր քննարկել: Վա՞տ է: Ես կասեի՝ լավ է, որովհետև ՌԴ դեսպանն անձամբ է այցելել ՀՀ երկրորդ նախագահի գրա­սենյակ և մոտ 2 ժամ մնացել այնտեղ: Հաստատ՝ մեկ-երկու բաժակ էլ խմել են, հետո՞: «Խայտառակություն, դա բացահայտ արհամարհական վե­րաբերմունք է ՀՀ գործող իշխա­նությունների հանդեպ»,- բղավում են աջ ու ձախից՝ առանց հասկա­նալու, որ նման բղավոցով առաջին հերթին նսեմացնում են Հայաստանի հեղափոխական իշխանություններին: Փաշինյանի անզուգական խոսնակը չէ՞ր ասել, որ միայն խելագարը կարող է դեմ գնալ այս իշխանություններին: Դե ուրեմն հանգստացեք ու խելա­գարներին ձեր մեջ փնտրեք, որոնք նախ՝ Քոչարյանից «բոբո» սարքեցին, իսկ հիմա չգիտեն ինչպես ազատվել նրա ստվերից:

«Արտառոց է, երբ օտար երկրի դեսպանը հանդիպում է նախկին նախագահի հետ, որը ոչ միայն քրեական հետապնդման մեջ է, այլ նաև մեղադրվում է երկրում սահմա­նադրական կարգը տապալելու հատկանիշներով: Ընդ որում՝ եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ այս օրերին ընթանում է Քոչարյանի խափանման միջոցի հարցով դատա­կան նիստ, ապա այս հանդիպումը ցուցադրական աջակցություն է Ռnբերտ Քոչարյանին»: Իյա, իրո՞ք... Իսկ ի՞նչ էիք մտածում այն ժամանակ, Երբ Փաշինյանը հայտարարում էր, թե հեսա Ռուսաստանին ադապտացնելու է հայաստանյան նոր իրողություննե­րին, իմա՝ թավշյա հեղափոխությա­նը: Փաստորեն՝ չի ստացվում, հա՞:

Եվ մի ասեք, թե Հայաստանում այսօր «աննախադեպ կոնսենսուս գոյություն ունի Քոչարյանին քրեա­կան հետապնդման ենթարկելու և ազատազրկելու հարցում»: Դա ձեր ուղեղի մորմոքն է, մտացածին հի­մարություն: Ի վերջո, ձեր ասած այդ «կոնսենսուսը» բոլորը տեսան Քո­չարյանին կալանքից ազատելու վճիռ կայացրած դատարանի մոտ: Հասա­րակությանը նման հիմարություննե­րով ծանրաբեռնելու փոխարեն, ավելի լավ է մտածեք՝ ինչ եք անելու, երբ այդ նույն հասարակությունը «կոնսենսուսի» գա՝ հասկանալով, որ իրեն խաբել-հիմարացրել են, որ հեղափոխական ֆարսը կոծկելու նպատակով մի ամբողջ տարի իր քթից բռնած ման են տվել ու սուտ թիրախներ նշանակել: Հասարակության մեջ, առհասարակ, չի կարող կոնսենսուս լինել թիրախավորված քաղաքական հետապնդումների, բռնել-բանտարկելու, բանտում սպանելու, քանդել-ավերելու, ոչնչացնելու, ասֆալտին փռելու, պատերին ծեփելու և նմանատիպ հարցերով: Փոխարենը առողջ հասարակությունը միշտ համախմբվում է կայունության, խա­ղաղության, աշխատանքի, ընտանե­կան բարեկեցության, ազգային և ժողովրդավարակաև արժեքների շուրջ:

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը քանիցս առիթներ ունեցել է վստահեցնելու, որ հայ-ռուսական հարաբերությունները փայլուն են և շարունակում են խորանալ: Հիշում ենք նաև, թե Փաշինյանը Սանկտ Պետերբուրգում ինչ ոգևորությամբ էր Պուտինին պատմում, որ ոուս զբոսաշրջիկների հոսքը Հայաստան աննախադեպ չափերի է հասել, որ հայ-ռուսական համագործակցության արդյունքում ահագին ներդրումներ են եղել, 7 տոկոսից ավելի աճ ենք ունեցել և այլն: Այսքանից հետո մ՞իթե կարելի է վախենալ Կոպիրկին-Քոչարյան հանդիպման փաստից, մա­նավանդ, որ հայտնի էլ չէ, թե ինչ են խոսել գրուցակիցները: Հեղափոխության հանդեպ ջերմ սիրով լցված մեր վերլուծաբանները, այդ հանդիպումից սարսափած, արդեն վստահեցնում են, որ Հայաստա­նի և նրա ինքնիշխանության դեմ «հիբրիդային պատերազմը» վարում է ոչ թե հայկական բարոյալքված ու ապակենտրոն քրեաօլիգարխիան կամ «սևագգեստավորները», այլ Մոսկվան, որը Հայաստանում գործի է դրել իր ազդեցության բո­լոր միջոցները՝ հեղափոխության արդյունքները չեղարկելու նպատա­կով: Այդ վերլուծաբանները, առաջ գնալով, պնդում են, որ «Մոսկվան բացել է մի քանի «ճակատ»՝ հետևողականորեն օգտագործելով ոչ միայն Հայաստանում իշխանություննե­րից օբյեկտիվ կամ սուբյեկտիվ պատճառներով դժգոհ խմբերին, այլ նաև խաղադրույք կատարելով Հայաստան-Արցախ հակասություննե­րի վրա»: Հարց է առաջանում՝ այդ դեպքում ինչո՞ւ է Փաշինյանն օրումեջ խոսում Հայաստան-Ռուսաստան փայլուն հարաբերություններից, սիրաշահում Մոսկվային, ավե­լի ստույգ՝ խաբում մեզ: Նա նույն երկակի ստանդարտն է կիրառում նաև Արևմուտքի և Եվրոպայի հետ հարաբերություններում: Մենք հա՛մ ռևերանսներ ենք անում, հա՛մ քննադատում ենք Արևմուտքին՝ մեր հեղափոխությունն ըստ արժանվույն չգնահատելու և մեր ռեֆորմներին անհրաժեշտ աջակցություն չցուցաբե­րելու համար: Եվ այս ամենից այնպի­սի տպավորություն է ստեղծվում, որ թավշյա հեղափոխության ձախո­ղումների մեջ մեղավոր են բոլորը, բացի մեզնից:

«Արտը խախուտ, մհանեն՝ կարկուտ», սա ընդունելի կեցվածք չէ և չի նպաստում իրավի­ճակը ճիշտ գնահատելուն: Նախա­պես ընտրելով մեղավորներին՝ մենք նորանոր սխալներ թույլ կտանք ու երբեք չենք սովորի հետևություններ անել մեր նախորդ սխալներից:

Մեկամյա վաղեմության դեպքերը հիշելով՝ կարող ենք ասել, որ Հայաստանում տեղի ունեցած իշխանափոխությանն ամենաադեկվատ գնահատականը հենց Մոսկվան է տվել և առաջինն է ամենաբարձր մակարդակով հանդիպել մեր նո­րընծա առաջնորդի հետ: Դրա­նից մեկ տարի անց ՌԴ դեսպանի հանդիպումը ՀՀ երկրորդ նախա­գահի հետ գնահատվում է որպես արհամարհական վերաբերմունք ՀՀ իշխանությունների նկատմամբ: Այդ որակումը, արդյոք, արդյունք չէ՞ մեր մոռացկոտության: Ինչո՞ւ ենք մո­ռացել, թե քանի անգամ ենք այս 1 տարում հակառուսական դեմարշներ արել ամենատարբեր, այդ թվում՝ ԵԱՏՄ-ի, ՀԱՊԿ-ի և անգամ Արցախի խնդրի կարգավորման ուղղությամբ:

Էդիկ Անդրեասյան

Նյութն ամբողջությամբ՝ այստեղ։