Ընդդիմությո՞ւն, թե՞ «Ազգային դիմադրության շարժում»

Մեր մեջ ասած, ոմանք վաղ են տռճիկ տալիս՝ Գ.Ջհանգիրյանի քաշած թելերով, Խ.Սուքիասյանի թափած փողերով ու Տ.Մուկուչյանի նկարած թվերով «վերարտադրվելու» առթիվ: Առհասարակ, արդեն հայտարարվել է, որ «Հայաստան» դաշինքը դիմելու է Սահմանադրական դատարան հունիսի 20-ի, կարելի է ասել՝ ՀՀ պատմության ընթացքում ամենախայտառակներից մեկի կոչմանը հավակնող «ընտրությունների» հրապարակված արդյունքները չեղարկելու կամ անվավեր ճանաչելու հարցով: Այսինքն, զուտ այն հանգամանքից ելնելով, որ տեսականորեն անհայտ է, թե ինչ կորոշի Սահմանադրական դատարանը, դեռ վաղ է կարծել, թե նիկոլական «ընտրությունների» հետ կապված հարցերը փակված են:

Բայց մի պահ ենթադրենք, որ Սահմանադրական դատարաննն արդեն ոչ միայն քննել է «ընտրությունների հարցը», այլև ընդհանուր առմամբ, վավերացրել է կեղծված ու հրապարակված թվերը: Դա նշանակում է, որ մոտավորապես 71/36 հարաբերակցությամբ ձևավորվելու է հաջորդ գումարման ԱԺ-ն, որտեղ 71 հատը նիկոլփաշինյան է լինելու, իսկ մնացյալ 36 պատգամավորները ներկայացնելու են «Հայաստան» ու «Պատիվ ունեմ» դաշինքները: Հայերս Հայաստանի ԱԺ-ում, ճիշտ է, փոքրամասնություն ենք կազմելու:

Առհասարակ, մեծամասնությանը բնորոշում են որպես իշխանություն, իսկ փոքրամասնությանը՝ ընդդիմություն:

Բայց արդյոք հաջորդ ԱԺ-ում, եթե այն ձևավորվի, լինելու է ընդդիմություն՝ այդ բառի դասական բնորոշմամբ: Նախօրեին «Հայաստան» դաշինքի ղեկավարները հստակ հայտարարեցին, որ լինելու են արմատական, ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն: Պարզ է, որ «Պատիվ ունեմ» դաշինքի ներկայացուցիչներն էլ նման կամ մոտ դիրքորոշում կունենան:

Մյուս կողմից, «հին Հայաստանում», առնվազն 2008 թվականից ավելի ու ավելի ընդգծված, զանազան-զարմանազան օտարահպատակ, կասկածելի ու ամենայն հավանականությամբ՝ թշնամիների կողմից ֆինանսավորվող շրջանակները, թշնամիներին ծախված «ընդդիմադիր ու հասարակական գործիչները» ամեն ինչ արել են, որպեսզի Հայաստանում չլինի ընդդիմություն, այլ լինի միմիայն թշնամանք ու թշնամություն:
Երեք տարի առաջ այդ շրջանակները, «տեխնոլոգիական» հեղաշրջմամբ զավթել են Հայաստանի իշխանությունը և շարունակում են իրենց թշնամությունը՝ արդեն Հայաստանի ու մեր ժողովրդի պետական, ազգային շահերի դեմ:

Տրամաբանական ու միանգամայն բնական է, որ այժմ նրանց հետ, ի դեմս Նիկոլի, նույն կերպ վարվեն իրական ընդդիմադիրները: Այսինքն, Հայաստանում չկա ու չի կարող լինել ընդդիմություն, քանի դեռ իշխանություն է համարվում օտարահպատակ թյուրիմացությունների այս խմբոնը: Հայաստանում կարող է լինել միայն քաղաքական թշնամություն:

Դա նշանակում է՝ ցուցադրաբար բոյկոտել թե՛ տվյալ «իշխանության» ղեկավար կազմին, թե՛ նրանց մասնակցությամբ թեկուզ արարողակարգային միջոցառումները: Դա նշանակում է՝ բոլոր հնարավոր օրինական եղանակներով տորպեդահարել, խոչընդոտել ու խափանել նիկոլական կառավարության անխտիր բոլոր նախաձեռնությունները: Ցանկացած առիթով նախաձեռնել քննություն, օգտագործել ընդդիմությանը օրենքով տրվող լծակները՝ նիկոլական «իշխանության» ամեն օրը, ամեն ժամը դժոխքի վերածելու համար:

Մեծ հաշվով, դա է «քաղաքական թշնամանքը», բայց տվյալ դեպքում խնդիրն այն է, որ խոսք կարող է լինել ոչ այնքան օրվա իշխանությաննն ընդդիմանալու, կամ դրանց նկատմամբ թշնամական վերաբերմունք ունենալու, որքան «Ազգային դիմադրության շարժման» մասին:

Ըստ էության, Հայաստանի պետական իշխանությունը զավթված է ապօրինի, ապազգային, եթե չասվի՝ հակապետական ու ազգակործան շրջանակների կողմից: Գերխնդիրը մնում է նույնը՝ օտարահպատակներից Հայաստանի ազատագրումը: Իսկ դա հենց ազգային դիմադրության շարժում է՝ իր բնույթով: Տվյալ դեպքում դա կլինի քաղաքական-խորհրդարանական պայքարի եղանակներով շարժում՝ լրացված փողոցային պայքարի բոլոր հնարավոր չարգելված եղանակներով:

Արմեն Հակոբյան