Մարատ Ղահրամանյանը գրում է․
«90-ականներին, երբ ես փոքր էի ու Արցախում սկսվեց պատերազմը, մեր ավագ եղբայրները գնացին պաշտպանելու մեր ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ, իսկ իմ հասակի բոլոր տղաները օրեր էին հաշվում, թե երբ կկարողանան զենքը ուղիղ պահել և միանալ մեր մեծերին:
Բնականաբար ոչ բոլորն էին վերադառնում մարտի դաշտից: Հայրս նույնպես զոհվեց և մեր ամբողջ կյանքը փոխվեց: Բայց այդ ամենի գնով էր, որ ձեռք բերեցինք հաղթանակ, ինձ համար ամենաթանկ գնով, և այդ ամենի արդյունքում որոշեցի ինքս էլ ծառայել ՀԱՅ ազգին:
Այսօր կագնել եմ ՀԱՅՈՒԹՅԱՆԸ հաղթանակ բերած առաջնորդի կողքին, ով 90-ականերին չի թողել արցախահայությանն ու այդ ծանր բեռը վերցրել է իր վրա։
Երբեք չեմ պատկերացրել, որ հայ կինը` նայելով աչքերիս, ինձ կանվանի թուրք....
Նիկո՛լ, պատասխա՛ն ես տալու»։
* Հարգելի ընթերցող, մեր տեքստերում վրիպակ գտնելու դեպքում, խնդրում ենք սեղմել «Ctrl+Enter» կոճակները, և բացվող պատուհանում նշել այդ մասին. այնուհետև հաստատել` սեղմելով «Ուղարկել» կոճակը