Արծրուն Պեպանյանը գրում է․
«Ֆրանսիայի հրապարակում մարդկանց իրական քանակը չէր երևում: Երթի սկզբնամասում քայլեցի մինչև Բաղրամյան -Պռոշյան խաչմերուկ, հետո տեղ պիտի գնայի: Խաչմերուկում սպասեցի, մինչև երթն ավարտվեր: Սոսկալի էր, այդքան մեծ բազմություն ու այդ որակի վաղուց չէի տեսել, իսկ մարդիկ գալիս էին ու գալիս եւ վերջը չէր երևում: Նայում էի ու առաջին միտքը որ եկավ, հետեւալն էր.
-Ես, որպես մտավորական, պարտք ունեմ այս մարդկանց առջև, որ նրանք ունենան իրենց երազանքի երկիրը»:
* Հարգելի ընթերցող, մեր տեքստերում վրիպակ գտնելու դեպքում, խնդրում ենք սեղմել «Ctrl+Enter» կոճակները, և բացվող պատուհանում նշել այդ մասին. այնուհետև հաստատել` սեղմելով «Ուղարկել» կոճակը