Իրավապաշտպան Արսեն Բաբայանը գրում է․
«Պետական կառավարման ողբալի որակի ցցուն վկայությունն է կառավարիչներից մեկի այս գրառումը:
Պարզվում է կառավարիչն ընդունել է մի շատ կարևոր որոշում, որը ՀՀ-ում ընդունվել էր դեռևս 2004 թվականին, այն էլ` աշխատանքային օրենսգրքով:
Աշխատանքների արդյունավետության բարձրացման համար կիրառելի առաջարկություններ ներկայացնելը ենթակա է խրախուսման: Մոտիվացիայի այս մեթոդը կիրառվում էր նույնիսկ Սովետական Հայաստանում:
Աշխատանքներում թերանալու պատճառով խրախուսման չարժանացնելը ամենապրիմիտիվ տրամաբանությունից բխող իրականություն է, որի համար «կարևոր որոշում» ընդունելու անհրաժեշտություն երբեք չի լինում: Իսկ հակառակն անելն ընդամենը հիմարություն կլիներ:
Կեղծ արժեքներ սահմանելու պրիմիտիվ մոլուցքն այնպես է խժռել նոր ժամանակների կառավարիչներին, որ «աշխատանքների արդյունավետության բարձրացում» կառավարման պրիմիտիվ ու պարտադիր կատարման ենթակա նպատակը նկարագրվում է բազմաթիվ ճոռոմ բառերով, որոնց հանրագումարն, անկախ թվարկված բառերի քանակից, հավասար է սոսկ արդյունավետության բարձրացմանը:
Ու այս անհեթեթ գրառման վերջաբանում կառավարիչը հպարտորեն հայտնում է, թե նոր ժամանակներում հին աշխատելա(վ)ոճը համարում են անընդունելի: Կլինի՞ նախ աշխատելավոճ բառի ճիշտ գրելը սովորեք:
Իսկ, որ ամենամեծ զավեշտն է, կրկին օգտագործվում է «հերթական պարգևատրում» անհասկացությունը:
Հ.Գ. Լավրովը հենց այսպիսի երևույթների համար էր ասում. դեբ... բլյա...»։
* Հարգելի ընթերցող, մեր տեքստերում վրիպակ գտնելու դեպքում, խնդրում ենք սեղմել «Ctrl+Enter» կոճակները, և բացվող պատուհանում նշել այդ մասին. այնուհետև հաստատել` սեղմելով «Ուղարկել» կոճակը