Կառավարության նախաձեռնությունը հակասահմանադրական է. գնահատական

Խոսրով Հարությունյանը ֆեյսբուքյան էջում գրում է.

‹‹Սահմանադրական դատարանի մասին օրենքում լրացումներ կատարելու մասին›› օրենքի նախագծի ի հայտ գալը (Е-draft կայքում ներկայացված տեքստով) ինքնին վկայում է, որ իշխանությունները հասկացել են ‹‹Սահմանադրական դատարանի դատավոր–անդամ›› բառախաղի անլուրջ բնույթը և ընդունել ‹‹Սահմանադրական ճգնաժամ›› թեզի իրավական անբովանդակությունը:

Սակայն այդ նախագծի ի հայտ գալը վկայում է նաև Սահմանադրական դատարանի կազմը ցանկացած գնով փոխելու իշխանությունների քաղաքական ‹‹վճռականության›› մասին, ինչն ակնհայտ հակասում է իշխանությունների տարանջատման և հակակշռման ՀՀ Սահմանադրության համապատասխան դրույթի պահանջին: Ուստի հենց այդ հիմքով էլ Կառավարության օրենսդրական նախաձեռնությունը հակասահմանադրական է :

Ավելին, նախագիծը, ըստ էության, Սահմանադրական դատարանի անդամներին ‹‹կաշառքի›› հրապարակային օֆերտա է և չի կարող կյանքի կոչվել իր հակասահմանադրական և հակահասարակական էությամբ:

Կուրյոզն այն է, որ այն, ինչ նախագծով առաջարկվում է Սահմանասդրական դատարանի անդամներին իրենց պաշտոնից հրաժարվելու դիմաց (աշխատավարձի, դրա նկատմամբ սահմանված հավելավճարների և սոցիալական երաշխիքների պահպանում), նրանք կստանան նաև այն դեպքում, եթե հրաժարական չտան և արժանապատվորեն շարունակեն աշխատել՝ իրականացնելով իրենց իսկ երդմամբ ստանձնած առաքելությունը:

Ըստ այդմ անհասկանալի է, թե Կառավարությունն իր այս նախաձեռնությամբ ինչ ընտրություն է առաջարկում Սահմանադրական դատարանի անդամներին՝ կա,մ ընդունել իր առաջարկը (որից նրանք այսօր էլ օգտվում են օրենքով), կա՛մ… ի՞նչ: Ո՞րն այս նախագծի իրական մեսիջը:

Միգուցե այս օրենսդրական նախաձեռնության իրական նպատակը ոչ այնքան ‹‹կաշառքի օֆերտան է›› (վերջինս չափից դուրս աչք է ծագում), որքան ‹‹անհնազանդներին›› հասցեագրված թափանցիկ ակնարկը առ այն, որ Կառավարությունը չի պատրաստվում խտրություն դնել Սահմանադրական դատարանի կազմը փոխելու իր նպատակին հասնելու գործիքակազմի ընտրության հարցում և օրենքի նախագիծը ոչ այլ ինչ է, քան հայտարարություն Կառավարության քաղաքական մտադրությունների մասին (ի դեպ, եթե այդպես է, ապա այդ նախագիծը չի էլ հասնի Ազգային ժողով և այդ հանգամանքը կդառնա այս վարկածի իրավացիության յուրատեսակ լակմուսի թուղթը):

Սակայն բոլոր դեպքերում մի բան աչք է զարնում՝ դատական իշխանության անկախության վերաբերյալ իշխանությունների հնչեցրած ծրագրային թեզը որևէ աղերս չունի դատական համակարգում բարեփոխումներ իրականացնելու և երկրում արդարադատության նկատմամբ հանրության վստահությունը բարձրացնելու հրամայականի հետ:

Ավելին, գնալով ավելի ցցուն է դառնում այն, որ իշխանությունները հստակ պատկերացում չունեն, թե ինչպե՞ս և ի՞նչ ուղղությամբ պետք է իրականացվեն դատական համակարգի բարեփոխումները: Իսկ եթե դա այդպես է, ապա Սահմանադրական դատարանի կազմի փոփոխությունն էլ (եթե նույնիսկ այն կատարվեր Սահմանադրության պահանջներին համապատասխան) որևէ սպասելի արդյունքի չէր հանգեցնի»:

Այս առումով տեղին է հիշատակել Սենեկայի հատնի խոսքը. ‹‹Ոչ մի քամի համընթաց չի լինի, եթե չգիտես, թե ուր ես լողում››: