«Կարճ ասած»․ Չխոսկան նախարարը․ Սուրեն Պապիկյանին հեռու են պահում պաշտպանությունից

Ադրբեջանը դարձյալ խախտել է հրադադարը, ինչը ամենօրյա բնույթ է կրում, կրակում է քաղաքացիների վրա, գյուղտեխնիկայի վրա, կան վնասներ։ Միաժամանակ, թշնամին մեղադրում է Հայաստանին հրադադարի խախտման մեջ, փորձում է հիմքեր ստեղծել հարձակումների համար։ Սեպտեմբերից սկսած՝ պաշտոնապես հայտարարվել է 210 զոհի մասին, անունները չեն հրապարակում, 44-օրյա պատերազմի զոհերի հստակ թիվն ու անունները չեն հրապարակել։ Տեղեկություններ կան, մամուլը բազմիցս գրել է, որ զինվորները քնում են պոլերին, վրանների տակ, վատ պայմաններում։ Ասում են՝ հայկական դիրքերը կահավորված չեն, բայց Պաշտպանության նախարարությունն էս նեղ մաջալին գումար է տալիս ՊՆ շենքի վերանորոգման համար։ Ծնողներն արդեն թալանվում են՝ զինվորներին սնունդ ու հագուստ ուղարկելով, հիմա արդեն անցել են տաք հագուստի, որն ավելի թանկ է։ Սրանք խոսում են ինչ-որ բարեփոխումներից, բայց բանակում ծայրահեղ ծանր բարոյահոգեբանական վիճակ է։ Եվ այլ ու այլ բազմաթիվ հարցեր կան․ պատասխանատուն ո՞վ է, ըստ ձեզ։ Կասեք պաշտպանության նախարարը։ Ճիշտ կասեք, մենք էլ ենք այդպես իմացել․ բայց դա՝ նորմալ երկրներում։ Իսկ «ժողովրդավարության բաստիոնո՞ւմ» ով է այս հարցերի պատասխանատուն։ Պարզվում է՝ չկա։ Է բա էս տեսարանին որ նայում ես, պարզ է ամեն ինչ։ Արծրունը, որ ամբողջ պատերազմի ընթացքում լաпշա էր կախում հայ ազգի ականջներից, Անդրանիկ Քոչարյանը որ մի որդուն պատերազմից առաջ ազատել տվեց, մյուսին պատերազմի օրերին տարհանել տվեց անվտանգ գոտի, այս մարդկանց շրջապատում, ամեն բան կարող է լինել, բացի պատասխանատվությունից։ Դրա համար էլ չկա, պատասխանատու չկա։

Ունենք նոր պաշտպանության նախարար, որը փոխարինել է էն հարսանիքների գեներալին․ կարծես ավելի լավ է սա լինի, քան նա․ հիմա Պապիկյանը․ Եռաբլուրում բանակից հարց ես տալիս, ասում է՝ էսօր էդ օրը չէ, լավ, ասում են լրագրողները։ Հետո ԱԺ բակում հարց ես տալիս, ասում է՝ էսօր էդ տեղը չէ, Աժ ներսում հարց ես տալիս, թիկնապահները քշում են ու վազքով գնում են առաջ։ Առաջին տպավորությունն այն է, որ մարդը գոռոզացել է․ հասարակ պատմության ուսուցիչ է եղել, սերունդ է կրթել՝ առանց հավելավճարի ու պարգևավճարի, հետո դարձել է նախարար, հետո փոխվարչապետ, հիմա պաշտպանության նախարար, տասնյակ թիկնապահներ են հավաքվել շուրջբոլորը, մի քանի ավտո ու ասել են քշեք ոնց ուզում եք․ մարդը ինքը, երևի իր փառքից ոգևորվել է։ Կարող ենք մտածել, որ գոռոզացել է։ Բայց հիմնական պատճառը, կարծում եմ, դա չէ։

Չի պատասխանում, որովհետև չգիտի ինչ պատասխանի, պատրաստ չէ։ Սուրեն Պապիկյանից էնքան հեռու է այն պաշտոնը, որում ինքը գտնվում է, և դա նորմալ է, մեր երկրում։ Այսօր, բոլորն էլ իրենց տեղերում չեն։ Պաշտպանության նախարարին հարց են տալիս, թե՝ էդ գերի ընկած զինվորին որ հազիվ վերադարձրել եք, ինչո՞ւ եք առանց հետը աշխատանք կատարելու նորից ուղարկել սահման, պատասխանը չգիտի ինչ ասի էս մարդը։ Դա էլ եմ հասկանում, Նիկոլը չէ, որ առանց իմանալու, գիտելիքի, տեղեկատվության, արագ-արագ մի բան ֆռռացնի, գցի նախկինների, ռուսների կամ եսիմ ում վրա, ու տակից դուրս գա։ Երևի մտածում է՝ ինչ ասեմ, ասեմ՝ չասեմ, բա որ ասեմ հետո էլի հարց տան, սպասի շառս քաշեմ։ Էդ որ իր ղեկավարի պես, չի ուզում ֆռռացնի, մանիպուլացնի, արդեն լավ է։ Լուրջ։ Բայց, մտածում եմ, եթե ինքը լրագրողի հարցին պատրաստ չէ պատասխանել, նրան որ վստահել ենք մեր ամբողջ երկրի պաշտպանությունը, դրան պատրա՞ստ էր։ Հա, ժողովուրդ ջան, դրա համար էլ էս օրին ենք։ Հենց դրա համար։

Մի գաղտնիք էլ բացեմ, դժվար ջոկած լինեք․ Նիկոլն էլ պատրաստ չէ, 2018-ին էլ պատրաստ չէր, չնայած որ ճարտարության պրոբլեմ չի ունեց ել, ինչպես Պապիկյանը։ Դրա համար էլ այս օրին ենք։ Պապիկյանին եթե ասֆալտի տենդերներից հարց տաս, ավելի լավ գուցե պատասխանի, քան պաշտպանությունից։ Նա չգիտի՝ սահմանին կրակոցից ինչ պատասխանի․ բա որ սուտ դուրս գա, սխալ դուրս գա, փաստերին չտիրապետի, կամ կարող է առհասարակ պետք չէ դրանից խոսել, Նիկոլը կխոսի, ավելին, սաղին դաս կտա, հաթաթա կտա, լրագրողներն էլ կփոշմանեն։

Բայց էությունը դրանից չի փոխվում․ ո՛չ Նիկոլն է արհեստավարժ կամ պատասխանատու ղեկավար, բանակցող, պետական գործիչ, ո՛չ էլ Սուրեն Պապիկյանը, որը ընդամենը չի պատասխանում լրագրողների հարցերին։ Հիմա կմտածեք, ավելի լավ չէ՞, Նիկոլն էլ չպատասխանի, քան ամեն հարցազրույցոմ էնպես բաներ ասի, որ հետո տասնամյակներով տակից դուրս չգանք։ Ոչ, ժողովուրդ ջան, ես էլ ասում եմ՝ ո՛չ պետք է պատասխանի, ո՛չ էլ պաշտոնավարի․ անպատասխանատու մարդկանց մուտքը պետակն մարմինների ղեկավար պաշտոններին, առհասարակ պետք է օրենքով, Սահմանադրությամբ արգելվի։

Պաշտոնյան եթե սուտ է ասել, ոչ թե պետք է հերքի կամ ներողություն խնդրի, այլ պետք է քրեական հոդվածով դատվի․ այ այդ ժամանակ մենք կունենանք պետական պաշտոններում ոչ թե նրանց, ում սիրում կամ չենք սիրում, կամ այդ մի պահի սիրահարվածության արդյունքում մի ամբողջ ազգի տանուլ տված ճակատագիր կունենանք, այլ արհեստավարժ գործիչներից կազմված քաղաքական էլիտա, որը պատասխանատու կլինի թե՛ իր արած գործի, թե՛ ամեն արտաբերած բառի համար։

Կարճ ասած՝ այսօր բավականին զայրացել էի, ուզում էի Պապիկյանին անդրադառնայի մի փոքր ավելի խորը տեսանկյունից, բայց հետո որ տեսա կողքը ովեքեր էին նստած․ ահա սրանք՝ Արծրուն, Անդրանիկ, հետո հիշեցի իր ղեկավարին, որը արդեն առասպելներից անցել է պարզունակ հեքիաթների․ պատկերացրեք՝ փոշմանեցի․ պարզ է ամեն բան։ Խելացի մարդիկ ասում են՝ կարելի է կայանալ, կարելի է ընթացքում էլ սովորել, վրադ աշխատելով հասնել արդյունքի, բայց․․․ Շատ կարևոր է թե ովքերով ես շրջապատված, ու՞մ հետ ես շփվում․ ասա ովքեր են ընկերներդ, ասա, ասեմ ով ես դու։ Հիմա այս տեսարանին որ նայում ենք, հասկանում ենք, որ Պապիկյանից ավելի հույս էլ պետք չէ ունենալ, մնում է ինքն էլ հասկանա, որ ավելիի մասին ինքն էլ հույս չփայփայի, արդյունք արծրունացումն է։

Սևակ Հակոբյան