Պարոն Տեր-Պետրոսյան, Դուք ստո՛ւմ եք և նենգափոխում իրականությունը․ Հակոբյան

Լրագրող Արմեն Հակոբյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․

«Լևոն Տեր-Պետրոսյանի՝ այսօր հրապարակված հայտարարությունը հետապնդում է մի քանի զուգահեռ նպատակ

Ա) Հանրային ընկալման դաշտում Նիկոլ Փաշինյանին տարանջատել, անգամ՝ տարզատել իրենից և նրան ներկայացնել որպես իրենից հետո, 1998-ից ի վեր որդեգրված քաղաքական ուղեգծի «ծնունդ» կամ հետևանք,

Բ) տեղի ունեցած ազգային աղետի համար Նիկոլ Փաշինյանի պատասխանատվությունը տարրալուծել, ավելին՝ կատարվածի համար մեղքը բարդել « հասարակական, քաղաքական, մտավորական էլիտայի», մի խոսքով՝ բոլորի վրա, բացի՝ Լ.Տ-Պ-ից ու ՀՀՇ-ից (ՀԱԿ-ից):

Գ) Արմատավորել բացարձակ կեղծ կաղապարներ, թե՝ 1. Ինքը (ՀՀՇ-ն) 1996-97 թվականներին ամենանպաստավոր փոխզիջումային լուծումն էին տալու Արցախի խնդրին (այսպես կոչված՝ փուլային կարգավորումը՝ Արցախը Ադրբեջանի կազմում ինքնավարության կարգավիճակով թողնելով) 2. Իրեն հաջորդած բոլոր ղեկավարները մերժում էին փոխզիջումային լուծումները, 3. Հայ Դատը և պահանջատիրությունը վտանգ են Հայաստանի և հայության համար ու վնասակար, մերժելի:

Տեր-Պետրոսյանի նշված և մյուս կաղապարային «թեզերը» ո՛չ նորություն են, ո՛չ էլ առաջին անգամ է նա նմանօրինակ հայտարարություններով արտահայտում իր ծայրահեղ ատելությունը Հայ Դատի, ՀՅ Դաշնակցության, առհասարակ՝ ազգային ուժերի և ժամանակին իրեն մերժած ու հրաժարեցրած գործիչների և շրջանակների նկատմամբ: Նորություն չէ նաև իրողությունները խեղաթյուրելու տեր-պետրոսյանական գործելակերպը:

Տեր-Պետրոսյանի մտահանգումներն ու գնահատականները խարսխվում են նրա հետևյալ առանցքային կեղծ դատողության վրա (մեջբերենք, չզլանանք). «1997 թվականից ի վեր՝ Հայաստանի բոլոր կուսակցությունները, բացի ՀՀՇ-ից, վիժեցնելով փոխզիջումային լուծման ամենանպաստավոր հնարավորությունը, որդեգրեցին ստատուս-քվոյի պահպանման ու փոխզիջումների մերժման կործանարար ուղեգիծը: Այն դարձավ ՀՀ հաջորդ վարչախմբերի պետական մակարդակի բարձրացված քաղաքականություն, հասցնելով այն աղետին, ինչում նրանք այսօր մեղադրում են միայն Փաշինյանին»:

Նախ, մի հատ չեք հիշեցնի՞ կամ հենց հիշի, թե ի՛նչ էր ենթադրում իր և ՀՀՇ-ի «փոխզիջումային լուծման ամենանպաստավոր հնարավորությունը», որն ըստ էության հաղթանակի հասած ու հրադադար պարտադրած Արցախի անվերապահ կապիտուլյացիայի վատ քողարկված տարբերակ էր:

Բացի այդ, տվյալ լուծումը կարող է «ամենանպաստավոր» գնահատվել միմիայն Տեր-Պետրոսյանի քաղաքական աշկերտ, նրա հոգեզավակ Նիկոլ Փաշինյանի իրագործած դավաճանության, կանխամտածված հրահրած աղետի ու դրա ծանրագույն հետևանքների խորապատկերում:

Բացարձակ սուտ է, և Տեր-Պետրոսյանը միտումնավոր նենգափոխում, խեղաթյուրում է իրականությունը, հայտարարելով թե՝ 1997-ից ի վեր բոլոր կուսակցությունները միահամուռ որդեգրել են ա) ստատուս-քվոյի պահպանման, փոխզիջումների մերժման կործանարար ուղեգիծ, և Արցախի խնդրի կարգավորման գործընթացում փոխզիջումների մերժումը 1998-2018թթ. դարձել է «պետական մակարդակի բարձրացված քաղաքականություն», բ) Նիկոլ Փաշինյանը շարունակել է (!!!) այդ քաղաքականությունը:

Կրկնեմ՝ դա բացահայտ սո՛ւտ է: Կեղծ դատողություն և միտումնավոր կեղծիք է Տեր-Պետրոսյանի պնդումը, թե իրենից հետո, նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը, ապա՝ նախագահ Սերժ Սարգսյանը Արցախի հիմնախնդրի կարգավորման բանակցային գործընթացում հանդես են եկել փոխզիջումները մերժելու և ստատուս-քվո պահելու մոտեցմամբ, կամ մերժել են փոխզիջումներն առհասարակ:

Այն, որ նման պնդում անող Տեր-Պետրոսյանը ցինիկաբար ստում է, շատ հեշտ ու ակնհայտ ապացուցվում է՝

Ա) Նրանով, որ 1998-2008, ապա 2008-2018 թվականներին տեղի ունեցած բանակցային գործընթացով ձևավորված կարգավորման աշխատանքային բազմաթիվ տարբերակները, կարգավորման քննարկվող (բանակցելի) սկզբունքները կառուցված են եղել կոնկրետ փոխզիջումների վրա, որոնք նախատեսում էին, օրինակ՝ Արցախի հայկական զինուժի վերահսկողության տակ գտնվող որոշ տարածքների վերադարձ ադրբեջանական կողմին: Ըստ որում, վերջերս դրա վրա հա շեշտը դնող Տեր-Պետրոսյանի հոգեզավակ նիկոլ փաշինը, իր դասատուի նման միտումնավոր «մոռանում» է, որ տարածքայինի պահով ՓՈԽզիջումը ընդունվում էր Արցախի կարգավիճակի (անկախության ճանաչման) հստակեցման դիմաց:

Բ) Տեր-Պետրոսյանի ասածի սուտ լինելը ապացուցվում է նաև նշված 20 տարիների ընթացքում մի քանի անգամ Հայաստանի ու Ադրբեջանի ղեկավարների մակարդակով ԵԱՀԿ ՄԽ եռանախագահների միջնորդությամբ տեղի ունեցած «վերջնական բանակցությունների» փաստերով, որոնցից ամենանշանավորներն են Քի Ուեսթի հանդիպումը, Ռամբուեյի հանդիպումը և Կազանի հանդիպումը, որոնցից յուրաքանչյուրի դեպքում թե՛ նախագահ Քոչարյանը, թե՛ նախագահ Սարգսյանը պատրաստ են եղել ընդունել վերջնական կարգավորման վերաբերյալ առաջարկվող ՓՈԽԶԻՋՈՒՄԱՅԻՆ լուծումը:

Եվ բոլոր դեպքերում մերժողի, բանակցություններով ձեռք բերված նախնական պայմանավորվածությունները խափանողի, «ստատուս-քվոն» պահողի և ապակառուցողականի դերում դերում եղել է ադրբեջանական կողմը:

Գ) Տարիներ շարունակ հենց Տեր-Պետրոսյանը, իր գլխավորած ՀԱԿ-ը, իր կուսակցական «տեղապահ» Լևոն Զուրաբյանը, առնվազն մինչև 2013 թվականը ՀԱԿ քարոզչական շահերն սպասարկող Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա ընտանեկան թերթը հետևողականորեն ոչ միայն նենգափոխված շահարկել են այդ թեման, այլև բազմիցս և ուղղակիորեն մեղադրանքներ են ուղղել ինչպես նախագահ Քոչարյանին, այնպես էլ՝ Սերժ Սարգսյանին, նրանց մեղադրել են զիջողականության, «Ղարաբաղը ծախելու», «Մեղրին ծախելու» և նմանօրինակ այլ՝ տեր-պետրոսյանական պրոպագանդայի կողմից հորինված «մեղքեր» գործելու մեջ:

Եթե Ռոբերտ Քոչարյանը կամ, ասենք, Սերժ Սարգսյանը փոխզիջումների մերժումը պետական քաղաքականություն էին դարձրել, ապա տասնամյակներ շարունակ, Արցախի խնդրի հետ կապված, այդ ո՞ւմ և ինչի՞ համար էին «քլնգում» Տեր-Պետրոսյանը, Նիկոլը, Զուրաբյան Լյովիկը, Շողերը, չհաշված՝ տարատեսակ «բարբաջանքյաններին» ու մյուսներին:

Ամենից շատ արծարծված «մադրիդյան սկզբունքները» հենց փոխզիջումային լուծման տարբերակ էին: Իսկ տեր-պետրոսյանական քարոզչությունը կաշվից դուրս էր գալիս՝ այդ սկզբունքների շուրջ բանակցելու պատրաստակամություն հայտնած ՀՀ իշխանություններին թիրախավորելու, նրանց նկատմամբ անձնավորված ատելություն սերմանելու, պիտակելու և մեղադրելու առումներով:

Տեր-Պետրոսյանի հայտարարության հիմնական, եթե ոչ առանցքային վերոհիշյալ թեզի բացարձակ կեղծիք ու ստախոսություն լինելը պարզ ու հստակ նշելուց հետո, կարելի է ավելորդ համարել նրա մնացյալ արտահայտություններին անդրադառնալը: Քանզի, եթե հիմնարար թեզը կեղծ դատողություն է և ցինիկ սուտ, ապա՝ դրա վրա կառուցված հայտարարությունն ինքնին մանիպուլյացիա է:

Ավելին, Տեր-Պետրոսյանը, չի խորշում կրկնել ադրբեջանական հակահայ մոտեցման ու քարոզչության առանցքային թեզերից մեկը, ըստ որի, իբր Ադրբեջանը կառուցողական է, այդ Հայաստանն է, որ մշտապես մերժում է կարգավորման տարբերակները:

Արցախի կարգավորման գործընթացի հետ կապված՝ հայտարարել, թե Նիկոլ Փաշինյանը շարունակել է իրենց առաջ եղած քաղաքականությունը, այնպիսի բացահայտ սուտ է, որ ինքը՝ Փաշինյանն էլ կնախանձեր:

Եթե Փաշինյանը շարունակեր (գոնե) նախորդների մոտեցումներով շարժվել, ապա բանակցային գործընթա՛ց կլիներ, այլ ոչ թե՝ բանակցությունների միտումնավոր վիժեցում:

Առայժմ այսքանը»: