Ամենախոսունը Քոչարյան Անդրանիկի ինքնախոստովանությունն է․ Արթուր Խաչատրյան

Արթուր Խաչատրյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․

Պատերազմի թեժ օրերին «ազգակործան պատուհասը», ով իրեն գերագույն հրամանատար էր երևակայում, մոգոնեց իր հաղթանակի բանձևը. 30 հոգով հավաքվել, ջոկատ կազմել, ընտրել հրամանատար… հաղթել: Փոխարեն պատշաճ կերպով զորահավաքը կազմակերպելու, փոխարեն պահեստազորայիններին կոչ անելու գնալ զինկոմիսարիատներ՝ չսպասելով ծանուցումներին (повестка), կոչեր էր անում: Կառավարության ղեկավարի գործառույթներն իրականացնելու, զորահավաք կազմակերպելու, զինված ուժերը համալրելու փոխարեն, «գերագույն գլխավորը» կոչ էր 30 հոգիանոց խմբեր կազմել: 30 տարում երկիրը ջոկատներից բանակ սարքվեց, «գերագույն գլխավորը» բանակը փորձեց փոխարինել «կամավորական խմբերով»: Նա այդպես էլ չհասկացավ ի՞նչ են պետությունն ու բանակը, կառավարումն ու կազմակերպումը… Պատերազմի օրերի տոտալ բառդակը պարտության պատճառներից մեկն էր: Պետական ինստիտուտները կատարելապես ձախողվեցին…

«Գերագույն գլխավորի» տարածած հակապետական ու հակաինստիտուցիոնալ վարակը գլուխ բարձրացրեց պատերազմից հետո ու հատկապես այս օրերին, երբ Հայաստանում մարդիկ ոտքի են ելել ընդդեմ ազգակործան ռեժիմի: Երբեմն կարելի է լսել «գնացեք սահման» տիպի ռեպլիկներ: Հետաքրքիր է, որ նման «հավատավոր նիկոլականներ», փոխարեն կառավարությունից պահանջեն պետականորեն պաշտպանել Արցախն ու ՀՀ սահմանը, սահմանի պաշտպանությունը «պատվիրակում են» ընդդիմությանը: Նույն «գծի վրա» են նաև որոշ ասֆալտի ֆիդայիներ, ովքեր Քարվաճառը Ջեբրայիլից չէին տարբերում:

Սակայն, թերևս ամենախոսունը Քոչարյան Անդրանիկի ինքնախոստովանությունն է: Խոստովանում է, որ ոչ ինքը, ոչ իր վարչապետն ու կառավարությունն ի վիճակի չեն ապահովել Արցախի ու Հայաստանի Հանրապետությունների անվտանգությունը և կոչ է անում այդ առաքելությունը շնորհել ընդդիմությանը: Անկասկած, դա է իրականությունը, որի հետ դժվար է չհամաձայնվել: Բայց Քոչարյանը չի անդրադառնում, թե ինքն ու իր կառավարությունն ինչի՞ համար են այս դեպքում: Հասկանում է, որ ոչ մի բանի, քանզի ինքն ու իր շեֆը կազմակերպված պետության հետ ոչ մի աղերս չունեն…