«Նիկոլի պլանը» Արցախի կործանումն էր, գումարած՝ Հայաստանի վիլայեթացումը

Որքան էլ վրդովեցուցիչ ու տարօրինակ լինի, փաստը, ցավոք, ակնհայտ է. հայկական զույգ պետությունները միտումնավոր ու արյունահեղ աղետի մատնած Նիկոլ Փաշինյանը դեռևս ոչ միայն ազատության մեջ է տեղաշարժվում, այլև համարվում է ՀՀ վարչապետ, այսինքն՝ պահպանում է այլևս զուտ անվանական կամ ձևական բնույթ կրող իր իշխանությունը և իր գործակիցների «կամանդը»:

Ինչ վերաբերում է վերջինին, այսինքն՝ ՔՊ և ԻՔ կոչվող կուսակցական ու խմբակցական կազմավորումներին, ապա տեսանք, որ ԱԺ «քայլական» հավաքույթը վերջերս ճաքեր տվեց: Սակայն փաշինյանական վարչախումբն ու հողատուի «նեղ կռուգը» ձգտում են այդ «ճաքերը» սվաղել և իրենց շուրջը միավորված պահել Արցախի կործանման ու հայության գլխին բերած աղետների համար համապատասխանատու գործակիցներին:

Հայտնի է, որ նրանց «համախմբված» են պահում փողը կամ «օրինականացված կոռուպցիան»՝ անհիմն բարձր աշխատավարձերի և ոչ մի արդարացում չունեցող պարգևավճարների տեսքով, ԱԺ մանդատ կամ գործադիրում պաշտոն ունենալը՝ առանց Փաշինյանի իրենցից բացարձակապես ոչինչ չներկայացնելու պայմաններում: Արդեն մի երկու ամիս է, որ կա դրանց «համախմբման» էլ ավելի զորեղ գործոն. կոլեկտիվ հանցակցությունը և նույնքան կոլեկտիվ վախը՝ արածի համար պատասխան տալուց և դրա անխուսափելիությունից:

Ժամանակ առ ժամանակ, Փաշինյանը փորձում է, «պրեմիա-կաշառքից» բացի, նաև «դուխ» տալ համբակների իր հավաքույթին: Մասնավորապես, շշուկներ ու խոսակցություններ կան, որ Փաշինյանը կամ նրա «նեղ կռուգ» գործակիցները մյուսներին ինչ-որ հարցումներ են ցույց տալիս, թե տեսեք՝ «բարձր վարկանիշ ունենք, ժողովուրդը մեր կողմից է, Ռուսաստանի հետ հարցեր չկան, և Փաշինյանը Կրեմլի համար հարմար է և ընդունելի»:

Բոլորը, այդ թվում՝ հենց գործակից-թիմակիցները հրաշալի հասկանում են, որ այդ ամենը փչոց է, եթե ոչ՝ զառանցանք: Նախ, «բարձր վարկանիշ» ունեցողը նույնիսկ կեցավայրից աշխատավայր «ազատ տեղաշարժվում» է բացառապես երկու-երեք հազար ոստիկանների ու անվտանգություն ապահովողների բազմության ուղեկցությամբ: Այ թե որքա՜ն է «բարձր» նրա վարկանիշը: Իսկ թիմակիցներն էլ նույն հարցում համոզվում են, երբ պատահաբար հայտնվում են հանրային վայրերում, անգամ իրենց բնակության վայրերում թուքումուրն ապահովված է: Ու, այդպես լինելու է՝ ցմահ: Ոմանց դեպքում՝ նույնիսկ մեռնելուց հետո:

Ինչ վերաբերում է Ռուսաստանի համար ընդունելի լինելու զառանցանքին, ապա բավարար է հիշել Մինսկի խմբի ռուսաստանցի համանախագահ Պոպովի վերջին հայտարարությունը, որով նա մերկացնում է Արցախի խնդրի կարգավորման «ռուսական առաջարկությունների» մասին Փաշինյանի ասած ստերը: Մեծ հաշվով, դա խիստ եզակի դեպք է, երբ որևէ երկրի դիվանագիտական ներկայացուցիչը բացաիբաց ստախոսության և կեղտոտ մանիպուլյացիայի մեջ է մեղադրում գործընկեր պետության ղեկավարին: Այո, միգուցե, որպես ձեռնասուն կամակատար Նիկոլ Փաշինյանի մի որոշ ժամանակ դեռ «ընդունելի է» Կրեմլի համար: Բայց՝ ընդամենը: Սակայն Ռուսաստանի ղեկավարությունն էլ միանգամայն հստակ հասկանում է, որ Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա իշխանությունը թունավոր ռումբ են հայ-ռուսական նորմալ հարաբերությունների համար, որ փաշինյանական խմբավորումը շարունակելու է «հակառուսական խաղեր տալ» ու տալիս է, ի դեպ:

Եվ դա չէ միայն հարցը: Խնդիրը շատ ավելի լուրջ է և խորքային: Բանն այն է, (և դա արդեն գրեթե լիովին կարելի է ապացուցված համարել), որ հետևողական ջանքերով հրահրած այս «տարօրինակ պատերազմում» Նիկոլ Փաշինյանի «պլանը» եղել է Արցախի ամբողջական ոչնչացումը, Հայոց բանակը, առհասարակ՝ զինուժը ամբողջապես շարքից հանելը, մարտունակ երիտասարդության և կամավորագրված հայերի շատ ավելի արյունահեղ կոտորածը, քան՝ տեղի ունեցավ: Հանրագումարում այդ «պլանը» ենթադրում էր և հիմա էլ նախանշում է Հայաստանը երկնագույն եզրաշերտով սկուտեղի վրա Թուրքիային մատուցելը կամ Հայաստանի վիլայեթացումը: Հենց այդ համոզմանն են մղում արդեն ոչ մեկ վկայությամբ ամրագրված այն իրողությունները, որ այս «տարօրինակ պատերազմում» քանիցս եղել է պատերազմը դադարեցնելու ռեալ հնարավորություն, սակայն Նիկոլ Փաշինյանը հետևողականորեն ու համառորեն դրանք մերժել է: Մերժել է, ունենալով ինչպես ՊՆ-ի, ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի, այնպես էլ՝ ԱԱԾ-ի ամենօրյա զեկույցները՝ ռազմաճակատում և պատերազմի հետ կապված օբյեկտիվ իրականության և կռիվը շարունակելու դեպքում՝ ջախջախիչ պարտության անխուսափելիության:

Կրկնենք, որ Հայաստանի վիլայեթացման այդ փաշինյանական ծրագիրը տակավին գործողության մեջ է: Թերևս, հուրախություն բոլոր նրանց, ովքեր շարունակում են երկրպագել այդ հերձվածողին:

Արմեն Հակոբյան