Ի՞նչ կրակ կա Արսեն Թորոսյանի արձակուրդի ծխի տակ

Տարբեր լրատվամիջոցներում, ապա սոցցանցերում շրջանառված լուրերը, թե առողջապահության նախարար Արսեն Թորոսյանի անսպասելի արձակուրդը պայմանավորված է նրա ֆեյսբուքյան նամակագրությամբ ու այդ «նամականիում» Փաշինյանի հասցեին արած արտահայտություններով, իսկապես հետաքրքիր է: Մեծ է գայթակղությունը, իհարկե, պարզելու համար, թե ինչ է գրել կամ չի գրել ֆեյսբուքներում Արսեն Թորոսյանը: Չնայած, նա արդեն ապաակտիվացրել է իր ֆեյսբուքյան էջը: Ու շատերը իսկապես ցանկանում են ճշտել, պարզել, ասե՞լ է նա «գերագույնի» հասցեին ինչ-որ բաներ, թե՞ դրանք ընդամենը «թշնամական մամուլի» սենսացիաներ են:

Ծուխը, ինչպես հայտնի է, անկրակ չի լինում:

Իսկ թե ի՞նչ կրակ կա առողջապահության նախարարի՝ «Ֆեյսբուքից» ապաակտիվանալու, ապա՝ արձակուրդ մեկնելու շղարշի ետևում, դժվար է ասել: Ասելը՝ դժվար է փաստական կամ ապացուցողական առումով, բայց առատ ենթադրությունների տեղիք տալիս է այս ամենը:

Ի վերջո, այդ ի՞նչ հանկարծ պատահեց, որ Արսեն Թորոսյանը, առանց բացատրությունների, ոչ այս, ոչ այն՝ «Ֆեյսբուքից» ապաակտիվացավ: Եվ ուշադրություն դարձնենք, խոսքը զուտ անձնական էջի մասին չէ, ինչն իր անհատական գործն է, այլ պաշտոնական էջի: Այն էջի, որին հղումով, ամիսներ շարունակ տարբեր լրատվամիջոցներ լուրեր են տարածել, օրինակ, կորոնավարակի կամ դրա հետ կապված ինչ-ինչ նախարարական քայլերի, հայտարարությունների մասին:

Երկրորդ հարցը: Իրենք էին, չէ՞, ասում, որ կորոնավարակի դեմ պայքարը պատերազմ է: Հետաքրքիր է, ինչպե՞ս է լինում, որ «պատերազմի» պայմաններում, ի պաշտոնե այն վարելու պարտականություն ունեցող գլխավոր գործող անձանցից մեկը՝ առողջապահության նախարարը արձակուրդ է մեկնում: Ի՞նչ խնդիր կա: Եթե առողջական, ապա ինչո՞ւ չասել դրա մասին: Դա՞ է «բաց ու թափանցիկ» (իբր թե, էլի) գործող «թավշյա» կառավարության «բացության» ընկալումը:
Այս և նմանօրինակ հարցերը, անպատասխան մնալով, ավելի են ուժեղացնում զանազան ենթադրությունների պահը: Տարածված լուրերի մեջ առանձնահատուկ ուշադրություն գրավեց վերը արդեն հիշատակված «ֆեյսբուքյան նամակագրությանը» ԱԱԾ կողմից տեղեկանալու դրվագը:

Այստեղ ամենից հետաքրքրականը ոչ այնքան այն էր (առնվազն՝ ուրիշի նամակներ կարդալ չսիրողիս համար), թե Արսեն Թորոսյանը, ենթադրաբար ինչ է ասել Նիկոլ Փաշինյանի հասցեին: Ամենից հետաքրքրականն այլ բան է. այն, որ Փաշինյանի թիմի անդամների, կառավարության անդամների վիրտուալ նամակագրությունն անգամ կարող է կամ գտնվում է հատուկ ծառայությունների ուշադրության կենտրոնում կամ տեսադաշտում:

Հարցը նույնիսկ մարդու իրավունքների, անձնական նամակագրության գաղտնիության սկզբունքի խախտումը չէ: Չնայած, եթե իրոք նման բան է կատարվել, ապա խայտառակություն է, անկասկած: Այստեղ շատ ավելի շատ հետաքրքիր է այլ բան. այն, թե ինչ բարձր աստիճանի են անվստահությունն ու փոխադարձ կասկածամտությունը իշխող «կամանդի» ներսո՛ւմ: Չէ, դուք միայն պատկերացրեք մի «թիմ», որի ներսում բոլորն առերես միմյանց ժպտում են, բայց հենց առանձնանում են, սկսում են մեկը մյուսի հասցեին «փիս-փիս բաներ» ասել, իրարից բամբասել... Ու գլխավորը՝ բոլորը կասկածի տակ են, չկա վստահություն սեփական թիմի ոչ մի անդամի նկատմամբ: Իսկ գուցե նրանք դավե՞ր են նյութում «գերագույնի» դեմ: Նույնիսկ չես ուզում պատկերացնել, թե ինչ ճահճամաղձ միջավայրում են նրանք կառավարում, եթե իսկապես էլ այդ կարգի կասկածամտություն, միմյանց հետևելու, մեկը մյուսի վրա «գործ տալու» կամ «գլխին սարքելու» վիճակ է:

Չնայած, ինչ-որ տեղ նաև օրինաչափ է, որ Փաշինյանի գլխավորած իշխանության ներսում նման անառողջ խմորումներ լինեն: Նախ, օրինաչափ է այն առումով, որ Փաշինյանը ոչ միայն ուզուրպացրել է պետական ամբողջ իշխանությունը, այլև հաստատել է բացարձակ անձնիշխանական կառավարման կարգ: Ի լրումն, ծայրահեղ անհանդուրժողական ու թշնամական է տրամադրված ցանկացած ընդդիմադիր տրամադրության նկատմամբ իսկ: Նման բռնատիրական, քաղաքական դաշտը մենաշնորհած ու «իրենով արած» իշխանությունն, անխուսափելիոերն, բախվում է ներիշխանական խմորումների, ավելին՝ գզվռտոցի, իրարուտոցու երևույթի հետ: Ու այս օրերին ծավալվող «սորոսականներն ընդդեմ՝ Ալենի» ներիշխանական սկանդալն ասվածը հաստատող դրսևորումներից մեկն է, եթե Արսեն Թորոսյանի «պատմությունը» մի կողմ դնենք:

Երկրորդ. օրինաչափ է, որ այս իշխանության ներսում նման երևույթներ լինեն, հաշվի առնելով այն «տեսակային» կազմը, որ հավաքվել է Նիկոլ Փաշինյանի շուրջ ու գլխավորությամբ: Նման անձանցից ինչ ասես սպասելի է ոչ միայն ժողովրդի, երկրի, պետության համար, այլև՝ հենց իրենց միջև հարաբերություններում: Իշխանությունը, որն ընդունակ է հատուկ ծառայությունների միջոցով ահաբեկել իր քաղաքական ընդդիմախոսներին կամ «իրեն խանգարող» պետական բարձրաստիճան պաշտոնյայի ընտանիքի անդամներին, հարազատներին (հիշեք թեկուզ Հրայր Թովմասյանի դեմ Փաշինյանի սանձազերծած կեղտոտ արշավանքը), այդ իշխանությունը ընդունակ է ցանկացած ցածր արարքի:

Ի դեպ, նման իշխանությունները կամ շատ երկար չեն «ձգում», մեկ-երկու նման ներքին գզվռտոցից հետո ուղղակի փլուզվում են՝ քաղաքական դաշտում ու պետության կառավարման առումով թողնելով ավերակներ, որոնց վերականգնման համար երբեմն մեծ ջանքեր ու երկար տարիներ են պահանջվում:

 Արմեն Հակոբյան