Փաշինյանն ո՞ւնի իրավունք խոսելու Քոչարյանի կամ Սարգսյանի բացթողումների մասին․ Zham.am

Zham.am-ը գրում է․

«Իտալիայում խոսելով Ղարաբաղի խնդրի մասին՝ Փաշինյանը հերթական անգամ «հիշեց»  Քոչարյանի և Սարգսյանի մասին:

Մասնավորապես արդեն որերոդ անգամ կրկնեց այն սուտը, թե իբր «Քոչարյանը ուզում էր  Մեղրին հանձներ»: Եվ ոչ ոք չի հարցնում, իսկ  «ինչու ադրբեջանցիները չուզեցին վերցնել Մեղրին»: Չէ՞ որ Մեղրիով Ադրբեջանը կկապնվեր Նախիջևանի և Թուրքիայի հետ: Այսինքն այն ինչ մասին երազում են Անկարայում և Բաքվում:

Մեղրի «հանձնումը», 4 մլրդ-ի կարողությունը և մարտի 1-ի տասը զոհերի հարցերը իրար հետ միասին հանդիսանում են  Փաշինյանի և նրա կողմնակիցների ստերի այն  շարքը, որով մինչ այսօր նրանք փորձում են կերակրել բոլորին: Սակայն ինչպես թևավոր են ասում,  ստի ժամկետը 40 օրից ավել չի աշխատում: Հիմա գալիս է այդ  ժամկետի ավարտի և պատասխանատվության ենթարկվելու  ժամանակը, որից ամենաշատը սարսափում են Փաշինյանն ու նրա կողմնակիցները:

Խոսելով Սերժ Սարգսյանի մասին՝ Փաշինյանը կրկին հիշեցրեց նրա խոսքերը, թե «Աղդամը մեր հայրենիքը չէ»:

Սակայն նույն Սերժ Սարգսյանը միշտ հայտարարել է,  որ Աղդամից և այլ տարածքներից դուրս  «Ղարաբաղի կարգավիճակը տեսնում է Ադրբեջանի կազմից դուրս»: Այս տեսակետը կարող է ունենալ իր կողմնակիցների և հակառակորդների բանակները: Սակայն Փաշինյանն ու նրա կողմնակիցները այն շրջանակներն չեն, որոնք իրավունք ունեն բարոյական գնահատականներով հանդես գալ: Քանի որ նրանք միշտ ընկալվել են Տեր-Պետրոսյանի քաղաքական արեալից, որի պատկերացումներն էլ Ղարաբաղի հարցում այսօրվա Ադրբեջանի տեսակետից գրեթե ոչնչով չի տարբերվում:

Օրինակ՝  ռուս լրագրողի այդ հարցին Փաշինյանը խայտառակ պատասխան տվեց՝ ասելով, թե «...այս հարցը պիտի լուծվի Ալիևի և միջնորդների հետ համատեղ քննելիս...»:

Այսինքն՝ Փաշինյանը չունի կայուն պատկերացում այս հարցի վերաբերյալ և ուրեմն իր համար ոչ միայն Աղդամը, այլև Ղարաբաղի մյուս մասերը հայրենիք չեն:

Մանավանդ, որ Փաշինյանը խոսելիս Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի մոտեցումների մասին  համեստորեն լռում է Տեր-Պետրոսյանի դիրքորոշման մասին, որն ի դեպ ողջունվել է Ադրբեջանի կողմից և դատապարտվել է հայ հանրության ճնշող մեծամասնության կողմից: Սակայն արի ու տես, որ դրա մասին Փաշինյանը լռում է: Ինչը նշանակում է, որ  հենց այդ տեսակետն է Փաշինյանին հոգեհարազատ, սակայն տակտիկական տեսակետից նա այսօր դրա մասին լռում է:

Իսկ ի՞նչ էր նշանակում Փաշինյանի՝ «Արցախը Հայաստան է և վերջ» եզրույթը

Շատերը հակադարձում են, թե Փաշինյանը այս եզրույթը արտասանելով փաստացի տարանջատվեց Տեր-Պետրոսյանի տեսակետներից, սակայն դասականը կասեր, թե   ինչպիսի մոլորություն:

Փաշինյանը այս արտահայտությամբ հանդես եկավ մի քանի պատճառով:

Առաջին

Նա անկեղծ համոզված էր, որ դրանով կբալանսավորեր Ալիևի այն խոսքերին, թե «Երևանն վաղ թե ուշ լինելու է Ադրբեջան»: Փաշինյանը չի հասկանում, որ Ալիևի խոսքերը վերացական բնույթ էին կրում և կապ չունեին կոնկրետ բանակցային խնդրի հետ: Օրինակ, եթե Փաշինյանն հայտարարեր, որ «Նախիջևանն ու Բաքուն Հայաստան են և վերջ», ապա դա լուրջ արձագանքն չէր ստանա միջնորդների մոտ: Նրանք չէին անհանգստանա, որ բանակցային գործընթացը կարող էր խաթարվեր: Քանզի այս հայտարարությունը կգնահատեին,  որպես վերացական բնույթի, որը կապ չունի բուն բանակցային գործընթացի առարկայի հետ: Այս տարրական ճշմարտությունը Փաշինյանին չեն բացատրել, այդ իսկ պատճառով էլ նա չի հասկանում, թե ինչու միջնորդները իր խոսքերից են միայն մտահոգվում, և Երևանի մասով բանի տեղ չեն դնում Ալիևի խոսքերին:

Երկրորդ

Երկրորդ պատճառն, որ Փաշինյանն այս հայտարարությամբ հանդես եկավ պոպուլիզմն էր, որով Փաշինյանը ուզում էր ցույց տալ Ղարաբաղում, որ ինքն ուզում է «Քոչարյանից էլ ավելի ղարաբաղցի» երևալ, որպեսզի իրենից՝ որպես Տեր-Պետրոսյանի երբեմնի կողմնակից, ղարաբաղցիները վտանգ չզգան:

Սակայն պոպուլիստը, ինչպես հայտնի է, կայուն տեսակետ չի ունենում: Եթե, օրինակ, վաղը Փաշինյանը մի հրաշքով հայտնվի Բաքվում մեծ հանրահավաքի ժամանակ նա կարող է հայտարարել, որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է և վերջ»:

Չէ որ նախկինում  օրինակ,  Փաշինյանը ՀԱՊՔ-ի և ԵԱՏՄ-ի մոլի հակառակորդն էր, իսկ հիմա այդ կառույցների կողմնակիցն է: Նախկինում  արագաչափերի վերացման կողմնակիցն էր, իսկ հիմա նրանց  ավելացման կողմնակիցն է: Մոսկվայում Պուտինի հետ հանդիպման ընթացքում, հիշում է, թե թաքնված ժամանակ  սիրում էր խորհրդային ֆիլմեր դիտել պատերազմի մասին: Իսկ դրա հետ մեկտեղ մարդ է ուղարկում Վաշինգտոն, որպեսզի նրանք ամերիկյան կոնգրեսում  զեկուցեն, թե ինչ վտանգ է իրենից ներկայացնում Ռուսաստանը Հայաստանի դեմոկրատիայի համար, հատկապես,   երբ Փաշինյանի հերոսական ջանքերով Երևանում համարձակվել են կալանավորել Պուտինի ընկերոջը:

Սա է իրական Փաշինյանը, որի համար ոչ միայն Աղդամը, այլև  նույնիսկ Իջևանը հայրենիք չէ:

Ի դեպ ժամանակին  երևանյան նկուղներում պաղկված մարդը բարոյական իրավունք չունի խոսել  Իտալիայի նկուղներում պաղկվելու մասին:

Այնպես, որ, եթե նախկինում Փաշինյանի քննադատությունները նախկինների հասցեին ընկալվում էին հանրության ինչ- որ մասի կողմից, ապա այսօր, տեսնելով իր իրական տեսակը  հանրության զգալի մասը  այլևս Փաշինյանի հիմնավորումներին լուրջ չի վերաբերվում: Եթե չասենք ավելին՝  լեզվի, պատմությամն, եկեղեցու և սեքսուալ փոքրամասնությունների վերաբերյալ ծանոթանալով Փաշինյանի տեսակետների հետ հանրության այսօրվա մեծ մասը իսկական մշակութային շոկ է ապրում: Իսկ հանրության մի զգալի մասի կարծիքով էլ Փաշինյանը դրսից ներդված գործչի համբավ է ստացել, ով նպատակ ունի կազմաքանդել Հայաստանը` որպես պետություն, բոլոր բնագավառների մասով`  սկսած բանակից և վերջացրած կրթությամբ և մշակույթով:

Այնպես որ Փաշինյանն այլևս կորցրել է բարոյական իրավունք քննադատելու  նախկինում իրականում առկա թերությունները, քանզի այդ քննադատության տակ թաքնված է շատ ավելի վտանգավոր գործոն, որի մասին կխոսենք մեր հաջորդ վերլուծություններում»: