Վաղը Փաշինյանը երկրի խնդիրները կապելու է Ղարաբաղի չլուծված լինելու հետ․ Zham.am

Zham.am-ը գրում է․ «Քաղաքականությունը շատ նման է մարդկանց կենցաղային կյանքին: Օրինակ, երբ տան տղամարդը չի կարողանում պատշաճ  քանակի աշխատավարձ  ստանալ իր ընտանիքը պահելու  համար ստիպված վարկի տակ է հայտնվում: Իսկ երբ  դա էլ չի փրկում, ստիպված տան կահույքն է սկսում վաճառել,   որ ապրուստի միջոցներ հայթայթի: Իսկ երբ դա էլ է ավարտվում, մնում է սեփական երիկամների վաճառքի հույսին: Այսպիսին է այն մարդկանց ճակատագիրը ովքեր չեն կարողանում բավարար աշխատավարձ ստանալ իրենց ընտանիքի գոյատևման համար:

Նույն օրենքները գործում են նաև  քաղաքականության մեջ: Օրինակ, երբ Գորբաչովը հասկացավ, որ միայն խոսքերով ԽՍՀՄ-ում ապրող մարդկանց կենսամակարդակը հնարավոր չէ փոխել, սկսեց Արևմուտքի հետ սակարկել  մեծ գումարների դիմաց  զիջումների գնալ  Արևելյան  Եվրոպայի երկրներին ազատություն տալու  հարցում: Արևելյան Գերմանիայի վերամիավորման  դիմաց Գորբաչովը Արևմտյան Գերմանիայից ստացավ տասնյակ միլիարդավոր դոլարներ:

Սակայն դա էլ նրան չփրկեց, քանզի, երբ երկիրը ցածր սոցիալական պատասխանատություն ունեցող կնոջ պես սկսում է փողի դիմաց վաճառքի հանել իր մարմինը, ապա վերջնարդյունքում  երկիրը կործանվում է: Այդպես են վարվել բոլոր ճգնաժամի մեջ եղած երկրների անգրագետ ղեկավարները, երբ  երկրի համար հավելյալ արժեք չի կարողանում ստեղծել, սկսում է հիմնավորել, որ պետք է զիջել այդ  երկրի մի մասը, որպեսզի հնարավոր լինի փրկել  երկրի մյուս մասը:

Մեր պատմության մեջ Գորբաչովի օրինակով  1997-ին հանդես եկավ Տեր-Պետրոսյանը՝  նշելով, որ «եթե Սերգոն ուզում է լավ ապրել, ապա պիտի համաձայնվի զիջումների գնալ Ղարաբաղի հարցում »: Տեր-Պետրոսյանը իհարկե, ի սկզբանե   այդպես չէր մտածում: Պարզապես կյանքը  թելադրել նրան այդպես մտածել, երբ երկիրը հիմնովին թալանված էր իր իսկ թիմակիցների կողմից,   այդ թալանը ջրի երես դուրս չգար 96-ին նա իր թիմակցի շուրթերով հայտարարեց, որ «եթե ժողովուրդը 100 տոկոսով էլ ձայն հավաքի միևնույն է,  ես նրան իշխանություն չեմ հանձնի»: Հասկանալի էր, որ այդ պայմաններում, երբ երկրում ոչ փող կար, ոչ էլ իշխանության հանդեպ հավատք  Տեր-Պետրոսյանին  ոչինչ չէր մնում, քան դառնալ «հայկական Գորբաչով», քանզի այլ ելք չուներ:

Այսօր,  երբ խոսում ենք Փաշինյանի Ղարաբաղի հարցի շուրջ դիրքորոշման մասին, սկսում են գուշակել, թե ինչ  չափով է նրա դիրքորոշումը մոտ Տեր-Պետրոսյանի պատկերացումներին: Սակայն  այստեղ կոպիտ մեթոդական սխալ է թույլ տրվում, քանզի այսօր խոսել դրա մասին վաղ է:

Եթե Փաշինյանին հաջողվի զարգացնել երկիրը, ապա ինչո՞ւ պիտի նա համաձայնվի զիջումների Ղարաբաղի հարցում, իսկ եթե դա նրան չհաջողվի, ապա նա այլ ելք չի ունենա, քան վերհիշել  այս հարցում Տեր-Պետրոսյանի հայտնի տեսակետը:

Այսինքն՝ ի սկզբանե ոչ մի ղեկավար չի ուզենա զիջումների գնալ այս հարցում, եթե  նա չի դառնում «Գորբաչով»:

Իսկ հիմի փորձենք կանխատեսել, թե կհաջողվի՞ Փաշինյանին զարգացնել երկրի տնտեսությունը, բարձրացնել մարդկանց կենսամակարդակը:

Նրա բոլոր քայլերը  ամբողջության մեջ դիտարկելով  կարող ենք եզրակացնել, որ նա կարճ ժամանակահատվածում  հայտնվելու է Գորբաչովի վիճակի մեջ: Նույնիսկ այսօրվա տնտեսական ոչ բարենպաստ ցուցանիշների  ամբողջ պատկերը չենք կարող ներկայացնել, քանզի Փաշինյանի քայլերի արդյունքում  երկրի տնտեսության զարգացումը  ոչ թե կանգ է  առնելու, այլ գահավիժելու է:

Ցույց տվեք մի երկիր որտեղ այսպիսի բիզնես միջավայրում ներդրումներն ավելանում են: Այդպիսի երկիր չկա: Եթե այս տարվա առաջին եռամսյակի դրությամբ այս ցուցանիշը մոտ երեք անգամ պակաս է  անցյալ տարվա ՀՀԿ-ական իշխանության համեմատ  դեռ ծաղիկներ են: Երբ իբր կասկածելի կապիտալի դեմ արշավը միս ու արյուն ստանա, ապա բոլորը ականատես կլինեն, թե ինչպես կգահավիժի երկրի տնտեսությունը, որից հետո Ղարաբաղյան խնդրի տեր-պետրոսյանական լուծման փորձը կդառնա անխուսափելի: Այլ հարց է, որ այդ ժամանակ մարդիկ շոկի մեջ կհայտնվեն և կառաջանա  1998-ի պես ճգնաժամ: Բայց ի տարբերություն 1998-ի հարևան Ադրբեջանը այսօր այլ վիճակում է, և նա անպայման կփորձի ուժով լուծել Ղարաբաղի խնդիրը: Որին պետք է դիմակայենք  Փաշինյանի կողմից   քայքայած տնտեսությունով: Պարզ է, որ այդ ժամանակ մենք ստիպված կվճարենք շատ ավելի մեծ գին, բայց  դրա  մեղավորը մենք ենք, որ այսպիսի վիճակի մեջ  ենք հասցրել   երկիրը մեր իսկ սեփական ձեռքերով:

Սա է իրականությունը»։